ΙΣΤΟΡΙΚΟ

Κυριακή, Μάιος 1998 σ’ ένα ημιυπόγειο στην Νίκαια.

Σε μια περιοχή που πολλά χρόνια πίσω, πρόσφυγες της Μ. Ασίας εναπόθεσαν τα όνειρά τους σε καινούριες γειτονιές δίνοντάς τους ονομασίες που θύμιζαν τις ρίζες τους... οδός ΝΙΚΟΜΗΔΕΙΑΣ 58

Απομεσήμερο με άρωμα ρετσίνας.

Η γεύση και η στιγμή πίσω στον παππού, που αφουγκραζόταν τον άζυμο χυμό του σταφυλιού να βράζει στα ξύλινα βαρελάκια του.

Μνήμες της παιδικής ηλικίας, ανεξίτηλες, που μου «κληρονόμησαν» το μικρόβιο του οίνου.

Του νέκταρ, που μου έμαθε τη συνεχή εξέλιξη των πραγμάτων και την απόλαυση της σωστής στιγμής.

Το ταξίδι ξεκινά και σταματά 20 χρόνια αργότερα, να με ξαναβρίσκει με μετρημένα και ουσιαστικά βήματα μπροστά.

Στον ίδιο χώρο, έστησα τις μνήμες μου, αυτοδημιούργητος.

Με ανθρώπους που πίστεψαν σε μένα.

Το εκάστοτε λάθος έδωσε τη θέση του στο πείσμα, τη θέληση για το καλύτερο αποτέλεσμα.

Και όπως αυτή τη στιγμή κοιτώ ό,τι δημιούργησα και διαβάζοντας τα, ευγενικά από ψυχής, σχόλια των οινόφιλων νιώθω κερδισμένος απ’ τους κόπους μου, απ’ όσα μου δίδαξε η δημιουργία του κρασιού κι από τους ανθρώπους που ανιδιοτελώς με επιβραβεύουν καθημερινά.

Κι όταν τα όνειρα γίνονται μεγάλα κρασιά αυτό είναι η καλύτερη ανταμοιβή.